گرایش وسیع تئاتر اروپایی در دو دهه‌ی اخیر به خوانش آثار کلاسیک ( نه فقط در بستر سیاسی اجتماعی یا فرهنگی بلکه در مطابقت با بیوگرافی، حافظه و ایدئولوژی دراماتورژ) بیانگر نگرش بازبینی شده نسبت به مخاطبان تلمیحی است. مخاطبان تحریک می‌شوند تا به تماشاگر-بازیگرانی برانگیخته تبدیل شوند، زیرا در آستانه فصاحت کلامی، احساسی و غریزی خشونت آمیزی قرار می‌گیرند که همانند اعتراضی علیه واقعیتی کالایی شده عمل می‌کند. این نگرش دراماتورژیک در خیانت عیان به متن کلاسیک در تلاش برای از بین بردن فضاهای ساختگی، تئاتریکال و واقعی؛ و نیز در تعریف جدید رابطه بین بازیگر، کاراکتر و مخاطب بروز می‌یابد.